Sí Réaltán Ní Leannáin mo laoch Seán Ó Muireagáin

Chuaigh sí i gcnámh orm ón chéad lá, Réaltán Ní Leannáin. Rachadh sí i gcoiste ar mo chuidse scríbhneoireachta agus ba í a mhol domh gan dhul as mo chúrsa, go raibh mé ar mo bhealach féin ceart. Ní raibh aon ní ar a chúl sin, ní raibh rud ar bith folaithe aici. Is iomaí dearmad a bhain domh sna luathbhlianta sin ach bhíodh sí ann le treoir a thabhairt domh agus misneach a spreagadh ionam. Nuair a bhí beaguchtach orm, bhíodh sí i gcónaí ag dhul orm cloí leis an scríbhneoireacht seo. Roinn sí a cuid oibre féin go fial liom, rud a chuir stiúir orm ar bhealach nár thuig mé féin ag an am. Ise a bhí ag tabhairt orm gan an deis a ligean uaim. Ach ab é í, agus í do mo ghríosú i gcónaí, tá seans maith ann nach mbeadh rud ar bith foilsithe agamsa mar atá. Is annamh duine mar sin i do shaol, duine atá aitheanta go mór mar scríbhneoir agus í go fóill sásta tacú le scríbhneoir úr. Agus os a choinne sin uilig, is cairde sinn. Agus más cara leat í, is ort atá an t-ádh. Agus tuigim sin.