Mar a d’aimsigh mé mo ghlór mar scríbhneoir amhrán

Thosaíos ag scríobh amhrán agus mé sna luathfhichidí. Bhí sé de mhianach ionam mé féin a chur in iúl; iarracht a bhí ann is dóigh liom ar mo shaol, mo chroí, mo thriall a thuiscint. Bhí cuardach i gceist cinnte, cuardach inmheánach — ag dul i ngleic le mothúcháin chasta, le hísle brí in amanna. Thug an chumadóireacht amhrán deis dom comhrá a bheith agam liom féin, leis an mbeatha, agus thug sé suaimhneas dom. Bhraitheas fírinne, faoiseamh agus misneach in amhráin agus in amhránaithe a thaitin go mór liom — Blue le Joni Mitchell, Who knows where the time goes le Sandy Denny, Nina Simone, John Spillane, ‘Nothing Compares to You’ le Sinéad O’ Connor (Prince), Astral Weeks le Van Morrison — agus bhíos ag iarraidh triail a bhaint as mé féin.