Ciall na mBláthanna Do mo Mháthair

B’fhéidir nár thaitnigh a mboladh leat

(mar ba dhuine thú a bhí tugtha do rósanna)

agus mé ag féachaint ort – agus tú id thost

i measc bláthanna geala na gcrobh fola

á ndícheannadh le do mhéara scioptha.

Ach rósanna, rósanna! Bhí tú eolach ar a gceol buí is dearg uilig –

ó éileamh bródúil Burns go maolú deiridh an Mhórdhaigh –

ach níor fhéad mé mo dhrogall féin a shárú

is mo pholláirí ag éalú fós ón mos

ag borradh aníos ón mbréantas as Rinn an Dóchais!

B’in tasc nár fhéad mé a dhéanamh d’ainneoin do thostanna.

Tugadh grá sa bhreis don phuth spíosra geal

ag pléascadh ón tonóg liath, trí bhorradh chumhráin an róis

i bpléascáin bhoga an tráthnóna,

go dtí go ndéantaí deoch fearthainne

as plab ard liathróide a tháinig ón bpinniúr láimhe –

is ansin clagarnach na ngunnán

ón raon lámhaigh trasna na habhann ina bhlosc toirní,

is muid dár mbrú isteach dá réir.

Ach sna laetha úd, nuair a tháinig cuirfiú na gcaogaidí

(le gunnaí na “Specials” ar gach bóthar agus asail fhiosracha scaoilte san oíche dhorcha),

cé atá in ann a rá, ina n-ainneoin, nár tharla forneart níos teirce inár ngarraí? –

áit ar bhuail cumhrán ar chumhrán, mar bhuamaí boga ar dhaoine

is a mhoilligh ar a n-imeacht,

a gcloigne plúchta le múchna nach féidir a shamhlú!

Ach, sna blianta úd, ní raibh sé foghlamtha agam go n-imíonn áthas freisin.

Déanaim an dícheannadh anois

gan tú le m’ais, ag oibriú lámh scioptha ar chiall an tsaoil –

le forneart nárbh fhéidir ach grá d’fhonn trácht air.

Agus má shamhlaigh do thostanna míshástacht liom,

nárbh fhéirín iad ó mháthair mhánla

do chloigeog mhic?