Plúchadh Brigadoon (2021)

Ba ar an Satharn a ghlaoigh na cnoic uirthi go ngoidfeadh sí a gciúnas,

a mórgacht, a mistéir,

go líonfadh sí lán a boilg lena ngrá,

an dreapadh místuama chun a mbarr lena

seanchrupach capaill, leathchaoch.

Chun feiceáil. Chun blaiseadh. Chun cloisteáil. Chun adhradh.

Chun líonadh is athbhreith.

Gur tháinig an dó olcach.

Is Brigadoon fágtha

ag snagaireacht gan anáil.

Is chiúnaigh scread na crainnte lúbtha sin.

Sheas siad dóite óna bhfréamhacha.

A gcolainn clogach, barrloisceadh, spuaiceach,

buailte, tinn, a gcneá ag sileadh na ndeor.

Cnámharlach an valbaí ar na cosáin dhubha roimpi.

Ciúnas an ghleanna, gan ceol na n-éan, gan ainmhí.

A mbás is a n-easnamh ag sianaíl os a comhair.

Marbh. Dubh. Tráite. Sclártha. Taibhseach. Briosc.

Ba ar an Satharn seo nár ghlaoigh Brigadoon uirthi

ach gur chaoin sí léi i bpian ar a cuairt.

Mar gur dheatach a haer

Is púdar a cuid uiscí.

Ní ghlacfadh sé leis.

‘Fág an bealach’ a deireann sé ar a sheastán téagartha

is misneach ina chuid fírinne,

mar go bhfuil athrú ag teacht,

tá an timpeallacht ag screadaíl

orainn os ár gcomhair.

Tá na farraigí colgacha ag sceitheadh

is ag éirí amach le pian,

ag múisceadh ar ais an tsalachair

a chaith muid go fuarálach

is plátaí móra oighir á gcríonadh.

Tá an ríf i mbéal a báis

is mianraí luachmhara á streachailt

as talamh na Nyoongar

is píosaí dá gcoirp á gcrochadh leis

is á gcaoineadh.

Tá na crainn ag gol

is ag éag is an lucht seilge

ag múchadh saol

na mbeithíoch mór mar spraoi.

‘Ná dóigh an mhóin sin go fánach

mar nach leatsa í,

tá sí bradaithe ó m’ithir-se

is ró-álainn le cur amú’.